بیوگرافی خوانندگان

کودکی و آغاز مسیر موسیقی
ملیسا موریسون هیگینز، معروف به میسی هیگینز، در نوزدهم اوت سال هزار و سیصد و شصت و دو در ملبورن، استرالیا به دنیا آمد. او در خانواده‌ای متوسط، با پدرش کریستوفر، پزشک، و مادرش مارگارت، که در مهدکودک کار می‌کرد، به همراه دو خواهر و برادر بزرگ‌تر، نیکولا و دیوید، بزرگ شد. میسی از کودکی به موسیقی علاقه داشت و تحت تأثیر هنرمندانی مانند باب دیلن، جوک کاک و سارا مک‌لاکلن بود. او در شش‌سالگی شروع به یادگیری پیانو کرد و در پانزده‌سالگی ترانه‌نویسی را آغاز نمود. در مدرسه جینیونگ گرامر، او در گروه‌های جاز و اجراهای مدرسه شرکت کرد و استعدادش در آواز و ترانه‌نویسی را نشان داد. در سال هزار و سیصد و هشتاد، در سن هجده‌سالگی، ترانه «همه برای باور کردن» را نوشت که در یک مسابقه ترانه‌نویسی برنده شد و توجه تهیه‌کنندگان را جلب کرد. این موفقیت منجر به امضای قرارداد با شرکت یازده، زیرمجموعه وارنر میوزیک، شد و راه را برای حرفه موسیقی او هموار کرد.

موفقیت با اولین آلبوم و شهرت اولیه
میسی هیگینز در سال هزار و سیصد و هشتاد و سه اولین آلبوم خود، «صدا در پای من»، را منتشر کرد که با استقبال گسترده‌ای روبرو شد. این آلبوم با تک‌آهنگ‌هایی مانند «زخم»، «ده روز» و «ویژه دوم» در جدول آریا به رتبه اول رسید و گواهینامه نه‌گانه پلاتینیوم دریافت کرد. ترانه «زخم» جایزه آریا برای بهترین تک‌آهنگ پاپ را کسب کرد و میسی را به‌عنوان یک ستاره نوظهور در موسیقی ایندی-فولک و پاپ استرالیا معرفی نمود. صدای احساسی و اشعار صادقانه او، که به موضوعات شخصی مانند عشق، دل‌شکستگی و خودشناسی می‌پرداخت، با مخاطبان جوان ارتباط عمیقی برقرار کرد. تورهای ملی او در این دوره، که شامل اجراهای صمیمی با پیانو و گیتار بود، توانایی‌اش را در اجراهای زنده نشان داد و او را به یکی از محبوب‌ترین خوانندگان استرالیا تبدیل کرد.

آلبوم‌های بعدی و تکامل هنری
میسی در سال هزار و سیصد و هشتاد و شش دومین آلبوم خود، «در راه بعدی»، را منتشر کرد که با تک‌آهنگ‌هایی مانند «کجا بودم» و «گرم نگه دار» موفقیت تجاری کسب کرد و گواهینامه پلاتینیوم دریافت نمود. این آلبوم نشان‌دهنده تکامل سبک او به سمت موسیقی پاپ-راک بود، در حالی که همچنان ریشه‌های ایندی-فولک خود را حفظ کرد. در سال هزار و سیصد و نود، آلبوم «رخت‌آویز» با تک‌آهنگ «همه کسایی که می‌شناختم غیبشون زده» منتشر شد که به رتبه سوم جدول آریا رسید. او در سال هزار و سیصد و نود و شش آلبوم «اوز» را منتشر کرد که شامل بازخوانی ترانه‌های استرالیایی بود و تحسین منتقدان را برانگیخت. در سال هزار و سیصد و نود و نه، آلبوم «سولووی» منتشر شد که به موضوعات شخصی مانند مادری و سلامت روان پرداخت و نامزد جایزه آریا شد. میسی با همکاری با تهیه‌کنندگانی مانند جان کسل و بن فینکل، سبکی چندلایه و عاطفی خلق کرد که او را به‌عنوان یک ترانه‌سرای برجسته تثبیت نمود.

فعالیت‌های غیرموسیقیایی و تأثیرات فرهنگی
میسی هیگینز علاوه بر موسیقی، در زمینه‌های دیگر نیز فعالیت داشته است. او در سال هزار و سیصد و نود و یک در فیلم «شاخه به شاخه» نقش کوتاهی ایفا کرد و در سال هزار و سیصد و نود و هشت در برنامه «صدای استرالیا» به‌عنوان مربی مهمان حضور یافت. میسی به‌عنوان یک حامی محیط زیست و حقوق بومیان، در کمپین‌هایی مانند حمایت از حفاظت از جنگل‌های تاسمانی و هفته نایداک فعال بوده است. او همچنین درباره تجربیاتش با سلامت روان و هویت جنسی‌اش، به‌ویژه پس از اعلام دوجنس‌گرایی در سال هزار و سیصد و نود و پنج، به‌طور علنی صحبت کرده و به نمادی برای پذیرش خود تبدیل شده است. موسیقی او که به موضوعات عمیق مانند روابط، آسیب‌پذیری و رشد شخصی می‌پردازد، با نسل‌های مختلف ارتباط برقرار کرده است. او در سال هزار و سیصد و نود و شش به دلیل خدماتش به موسیقی و جامعه، نشان استرالیا را دریافت کرد و به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین زنان در فرهنگ استرالیا شناخته شد.

فعالیت‌های اخیر و جایگاه کنونی
میسی هیگینز در سال هزار و چهارصد و یک مجموعه‌ای از مینی‌آلبوم‌ها به نام «جهان کامل» و «جهان کامل‌تر» را منتشر کرد که شامل ترانه‌هایی مانند «وقتی پرندگان برمی‌گردن» بود. او در سال هزار و چهارصد و سه آلبوم «فصل‌ها» را منتشر کرد که بازتابی از تجربیات زندگی‌اش، از جمله مادری و تغییرات شخصی، بود. میسی با تورهای ملی و بین‌المللی، از جمله اجراها در فستیوال‌های موسیقی مانند وودفورد فولک و جشنواره ملبورن، همچنان مخاطبان را مجذوب می‌کند. او با فروش بیش از دو میلیون نسخه از آثارش و دریافت شش جایزه آریا، از جمله بهترین آلبوم پاپ و بهترین خواننده زن، یکی از موفق‌ترین هنرمندان استرالیا است. میسی همچنین کتاب خاطرات خود را در سال هزار و چهارصد و دو منتشر کرد که به چالش‌ها و موفقیت‌هایش در زندگی و حرفه‌اش می‌پردازد. او با صدای متمایز، ترانه‌سرایی عمیق و تعهد به مسائل اجتماعی، جایگاه خود را به‌عنوان یک آیکون موسیقی ایندی-فولک و پاپ حفظ کرده است.

ریشه‌های فرهنگی و آغاز زندگی هنری

کریستین آنو در دهه چهل خورشیدی در منطقه‌ای بومی در ایالت کوئینزلند شمالی در استرالیا متولد شد و با افتخار به ریشه‌های فرهنگی خود که به مردم تورس استریت آیلندر (از اقوام بومی استرالیا) بازمی‌گردد، رشد کرد. او از همان کودکی با موسیقی، رقص، و سنت‌های شفاهی بومیان آشنا شد و این تأثیر عمیق فرهنگی تا به امروز در آثار هنری او مشهود است. کریستین در ابتدا در رشته رقص در دانشگاه تحصیل کرد و سپس وارد گروه‌های هنری بومی شد که ترکیبی از موسیقی، داستان‌سرایی و رقص سنتی را به نمایش می‌گذاشتند. در همین دوران بود که استعداد بی‌نظیر او در آواز و روایتگری شکوفا شد و مسیر حرفه‌ای‌اش به سوی موسیقی هموار گشت.

ورود به دنیای موسیقی و انتشار آلبوم‌های موفق

کریستین آنو در اوایل دهه هفتاد خورشیدی با انتشار تک‌آهنگ معروف «Monkey and the Turtle» که برگرفته از یکی از داستان‌های سنتی بومیان است، وارد صحنه موسیقی حرفه‌ای شد. اما نقطه عطف کار او، آلبوم موفق Stylin" Up بود که در میانه‌های دهه هفتاد منتشر شد. این آلبوم نه تنها موسیقی پاپ، سول و آراندبی را با عناصر موسیقی بومی در هم آمیخت، بلکه صدای زنان بومی را در موسیقی معاصر استرالیا تقویت کرد. ترانه‌هایی چون «My Island Home» به نماد فرهنگی بدل شدند و کریستین را در جایگاه یکی از مهم‌ترین هنرمندان بومی کشور قرار دادند. استقبال گسترده از این آثار، او را به چهره‌ای ماندگار در عرصه موسیقی آگاهانه اجتماعی تبدیل کرد.

فعالیت در سینما، تلویزیون و تئاتر موزیکال

کریستین آنو علاوه بر موسیقی، در عرصه‌های دیگری از هنر نیز حضوری فعال و درخشان داشته است. او در چندین فیلم و مجموعه تلویزیونی ایفای نقش کرده و همچنین در تئاترهای موزیکال بزرگی مانند Rent، Little Shop of Horrors و The Sapphires به‌عنوان خواننده و بازیگر درخشیده است. توانایی او در انتقال احساسات از طریق صدا، چهره و حرکات بدنی، باعث شده که اجرای زنده‌اش همواره تحسین‌برانگیز باشد. او همچنین در تولیدات کودکانه، برنامه‌های فرهنگی و مراسم رسمی نیز نقش‌آفرینی کرده و با حضور پرشور خود، به فرهنگ بومی جلوه‌ای مدرن، زنده و در دسترس داده است.

تعهد اجتماعی و تلاش برای عدالت فرهنگی

کریستین آنو همواره از موقعیت هنری‌اش برای ترویج آگاهی نسبت به مسائل بومیان استرالیا بهره برده است. او صدای کسانی بوده که در حاشیه قرار داشته‌اند و در آثارش بارها به مسائلی چون هویت، مهاجرت، بی‌عدالتی نژادی و ارتباط با سرزمین پرداخته است. سخنرانی‌ها، فعالیت‌های اجتماعی، و مشارکتش در کمپین‌های فرهنگی، از او چهره‌ای ساخته‌اند که تنها به هنر بسنده نکرده بلکه از آن به‌عنوان ابزار تغییر اجتماعی بهره گرفته است. او همواره به اهمیت آموزش فرهنگی و حفظ زبان‌ها و سنت‌های بومیان تأکید کرده و تلاش کرده است که نسل‌های جدید به ریشه‌های خود آگاه‌تر باشند.

افتخارات و جایگاه در فرهنگ معاصر استرالیا

کریستین آنو در طول فعالیت هنری خود جوایز مهمی از جمله جایزه ARIA برای بهترین هنرمند زن، تقدیرنامه‌های فرهنگی دولتی، و افتخارات بومی دریافت کرده است. صدای خاص، شخصیت محکم و اعتمادبه‌نفس فرهنگی او، باعث شده که نه‌تنها در موسیقی بلکه در جامعه استرالیا نیز جایگاه ویژه‌ای داشته باشد. او به عنوان یکی از مهم‌ترین هنرمندان بومی و مدافع حقوق فرهنگی، الهام‌بخش زنان، هنرمندان و فعالان اجتماعی است. کریستین آنو با صدای پرطنین خود، نه فقط ترانه می‌خواند، بلکه تاریخی زنده از مقاومت، زیبایی و پایداری فرهنگی مردم بومی را روایت می‌کند.

کودکی و آغاز مسیر حرفه‌ای
کاترین (کیت) سبرانو در هفدهم نوامبر سال هزار و سیصد و چهل و پنج در ملبورن، استرالیا به دنیا آمد. او در خانواده‌ای هنردوست با ریشه‌های فیلیپینی و آمریکایی بزرگ شد؛ مادرش شرلین، رقصنده باله، و پدرش توگی سبرانو، نوازنده پرکاشن آمریکایی-فیلیپینی بود. کیت از کودکی در معرض موسیقی جاز، سول و گاسپل قرار گرفت و تحت تأثیر هنرمندانی مانند آرتا فرانکلین و استیوی واندر بود. او در پنج‌سالگی شروع به آواز خواندن کرد و در دوازده‌سالگی در گروه کر کلیسا و اجراهای محلی شرکت داشت. در پانزده‌سالگی، او به گروه جاز-فانک «من جاز هستم» پیوست و به‌عنوان خواننده اصلی اجراهای زنده‌ای در کلوب‌های ملبورن داشت. این تجربه اولیه، مهارت‌های او را در ژانرهای جاز و پاپ تقویت کرد. در سال هزار و سیصد و شصت و سه، کیت با امضای قرارداد با شرکت رگولار رکوردز، حرفه موسیقی خود را به‌صورت حرفه‌ای آغاز کرد و به سرعت به یکی از برجسته‌ترین خوانندگان استرالیا تبدیل شد.

موفقیت با گروه و اولین آلبوم انفرادی
کیت سبرانو در اوایل دهه شصت با گروه «من جاز هستم» به شهرت محلی رسید و در سال هزار و سیصد و شصت و پنج آلبوم «من جاز هستم» را منتشر کرد که در جدول موسیقی استرالیا موفقیت کسب کرد. پس از جدایی از گروه، او در سال هزار و سیصد و شصت و شش اولین آلبوم انفرادی خود، «تو شگفت‌انگیزی»، را منتشر کرد که شامل تک‌آهنگ‌های موفقی مانند «عشق نمی‌ترسه» بود. این آلبوم گواهینامه طلایی دریافت کرد و کیت را به‌عنوان یک ستاره پاپ و سول معرفی کرد. در سال هزار و سیصد و شصت و هشت، آلبوم «شجاع» منتشر شد که با تک‌آهنگ «عشق اتاق خواب» به رتبه دوم جدول آریا رسید و گواهینامه دوگانه پلاتینیوم کسب کرد. این آلبوم جایزه آریا برای بهترین خواننده زن را برای کیت به ارمغان آورد و او را به یکی از محبوب‌ترین هنرمندان استرالیا تبدیل کرد. صدای قدرتمند و احساسی او، همراه با اجراهای زنده پرانرژی، توجه مخاطبان گسترده‌ای را جلب کرد.

آلبوم‌های بعدی و تنوع موسیقایی
کیت سبرانو در دهه‌های بعد با انتشار آلبوم‌هایی مانند «آبی فکر کن» در سال هزار و سیصد و هفتاد، «جهان واقعی» در سال هزار و سیصد و هفتاد و سه، و «نه کلمه» در سال هزار و سیصد و هفتاد و هفت، تنوع موسیقایی خود را به نمایش گذاشت. او با آزمایش ژانرهای پاپ، جاز، سول، فانک و حتی موسیقی تئاتری، سبکی چندوجهی خلق کرد. آلبوم «جهان واقعی» با تک‌آهنگ «هر چیزی ممکنه» موفقیت تجاری کسب کرد و جایزه آریا دیگری برای کیت به همراه داشت. در سال هزار و سیصد و نود و چهار، او آلبوم جاز «پوکیپس» را منتشر کرد که تحسین منتقدان را برانگیخت و نشان‌دهنده بازگشت او به ریشه‌های جاز بود. کیت همچنین با همکاری با هنرمندانی مانند وندی متیوز و جان فارنهام، و ضبط آلبوم‌های بازخوانی مانند «نوزده روز در نیویورک» در سال هزار و سیصد و نود و یک، توانایی خود را در بازآفرینی آثار کلاسیک نشان داد. اجراهای او در فستیوال‌های جاز ملبورن و سیدنی، جایگاهش را به‌عنوان یک خواننده چندژانری تثبیت کرد.

فعالیت‌های غیرموسیقیایی و تأثیرات فرهنگی
کیت سبرانو علاوه بر موسیقی، در زمینه‌های بازیگری، تئاتر و تلویزیون نیز فعال بوده است. او در سال هزار و سیصد و شصت و نه در موزیکال «عیسی مسیح سوپراستار» نقش مریم مجدلیه را ایفا کرد که برایش نامزد جایزه تئاتر گرین روم شد. او همچنین در برنامه‌های استعدادیابی مانند «صدای استرالیا» و «رقصیدن با ستارگان» به‌عنوان داور یا شرکت‌کننده حضور داشت و تجربه خود را با نسل جدید به اشتراک گذاشت. کیت به‌عنوان یک زن با ریشه‌های فیلیپینی، نقش مهمی در ترویج تنوع فرهنگی در استرالیا ایفا کرده و در رویدادهایی مانند هفته نایداک برای حمایت از فرهنگ بومیان شرکت کرده است. موسیقی او که به موضوعات عشق، استقامت و خودباوری می‌پردازد، با نسل‌های مختلف ارتباط برقرار کرده است. او همچنین در فعالیت‌های خیرخواهانه، مانند حمایت از خیریه‌های سلامت روان و کودکان، فعال بوده و در سال هزار و سیصد و نود و شش به‌عنوان عضو نشان استرالیا برای خدماتش به هنر تقدیر شد.

فعالیت‌های اخیر و جایگاه کنونی
کیت سبرانو در سال‌های اخیر به خلق موسیقی و فعالیت‌های چندجانبه ادامه داده است. در سال هزار و سیصد و نود و هشت، او آلبوم «شیرین هر چیزی» را منتشر کرد که ترکیبی از جاز و پاپ بود و با استقبال منتقدان روبرو شد. او در سال هزار و چهارصد و یک، آلبوم «عزیزم» را منتشر کرد که شامل بازخوانی ترانه‌های کلاسیک جاز بود و در فستیوال‌های موسیقی اجرا شد. کیت با فروش بیش از دو و نیم میلیون نسخه از آثارش و دریافت نه جایزه آریا، یکی از موفق‌ترین و ماندگارترین هنرمندان استرالیا است. او در سال هزار و چهارصد و سه در تورهای ملی و بین‌المللی، از جمله اجراها در سالن اپرای سیدنی، شرکت کرد. کیت همچنین کتابی درباره زندگی و حرفه‌اش منتشر کرد که به تجربیاتش در صنعت موسیقی و چالش‌های شخصی‌اش می‌پردازت. او با صدای متمایز، تعهد به هنر و تأثیر فرهنگی‌اش، به‌عنوان یکی از آیکون‌های موسیقی استرالیا جایگاه ویژه‌ای دارد.

 آغاز زندگی و ورود زودهنگام به دنیای موسیقی

تینا آرنا با نام کامل فیلیپینا لیدیا آرنا در اوایل دهه چهل خورشیدی در ملبورن، استرالیا، در خانواده‌ای مهاجر با اصالت ایتالیایی متولد شد. از سنین بسیار پایین، علاقه و استعداد او در موسیقی نمایان شد و در شش سالگی شروع به آموزش آواز و نواختن پیانو کرد. او برای اولین بار در برنامه تلویزیونی کودکان استرالیایی به نام Young Talent Time ظاهر شد، جایی که به مدت هفت سال به‌عنوان یکی از اعضای اصلی برنامه به اجرای موسیقی پرداخت. این تجربه‌ی طولانی و پرفشار در دوران کودکی، او را از لحاظ فنی و حرفه‌ای رشد داد و به‌عنوان یک کودک ستاره به شهرت رساند. تینا از همان ابتدا صدای گرم و پرقدرتی داشت و اعتمادبه‌نفس صحنه‌ای‌اش زبانزد بود.

تحول از کودک‌ستاره به خواننده‌ی بزرگسال

پس از پایان دوران فعالیتش در برنامه کودکانه، تینا آرنا تصمیم گرفت از تصویر کودکانه‌ی خود فاصله بگیرد و به‌عنوان خواننده‌ای بالغ در دنیای موسیقی مطرح شود. این مرحله برای او دشوار بود، چرا که مخاطبان همواره او را با گذشته‌ی تلویزیونی‌اش به یاد می‌آوردند. اما تینا با پشتکار، مطالعه، تمرین مستمر و تلاش برای خلق هویت جدید هنری، موفق شد نخستین آلبوم بزرگسالانه‌ خود را با نام Strong as Steel منتشر کند. در دهه‌های هفتاد و هشتاد خورشیدی، تینا با انتشار آلبوم‌هایی چون Don’t Ask و In Deep به موفقیتی عظیم در بازار موسیقی استرالیا و اروپا دست یافت. صدای قوی، ترانه‌های احساسی و حضور کاریزماتیک روی صحنه باعث شد که تینا آرنا به یکی از برجسته‌ترین خوانندگان زن استرالیا تبدیل شود.

موفقیت بین‌المللی و آوازه در فرانسه

یکی از وجوه منحصر‌به‌فرد کارنامه‌ی تینا آرنا، موفقیت چشمگیر او در بازار موسیقی فرانسه است. او با تسلطی کم‌نظیر به زبان فرانسوی، آلبوم‌هایی به این زبان منتشر کرد که مورد استقبال چشمگیر قرار گرفتند. آلبوم Un Autre Univers و تک‌آهنگ‌هایی چون «Aimer Jusqu"à L"impossible» در فرانسه به موفقیت زیادی رسیدند و تینا را به یکی از معدود هنرمندان غیرفرانسوی تبدیل کردند که توانستند در این بازار بسته موفق عمل کنند. او بارها در جشنواره‌ها و برنامه‌های تلویزیونی فرانسه حاضر شد و از سوی دولت این کشور نیز به‌سبب خدمات هنری‌اش مورد تقدیر قرار گرفت. این بُعد چندزبانه از فعالیت‌های تینا، باعث شد تا دامنه‌ی تأثیرگذاری هنری‌اش از مرزهای استرالیا فراتر رود.

بازگشت قدرتمند به استرالیا و فعالیت‌های هنری گسترده

در دهه نود خورشیدی، تینا آرنا بار دیگر به‌طور گسترده در صحنه‌ی موسیقی استرالیا ظاهر شد و با آلبوم‌هایی مانند Reset و Eleven توانست محبوبیت خود را در نسل‌های جدید حفظ کند. او علاوه بر فعالیت‌های موسیقیایی، در نمایش‌های موزیکال همچون Chicago و Evita نقش‌آفرینی کرد و توانایی‌های خیره‌کننده‌اش در اجراهای زنده را نشان داد. همچنین، در برنامه‌های تلویزیونی چون The Voice Australia و مستندهای مختلف هنری نیز به‌عنوان مهمان یا داور حضور یافت. تینا با قدرت صدا، عمق احساسی آثارش و توانایی در روایت‌گری، هنرمندی همه‌جانبه و پخته به شمار می‌رود که هم در سبک پاپ، هم بالادهای عاطفی و هم آثار نمایشی توانمند است.

جایگاه فرهنگی، افتخارات و تأثیرگذاری اجتماعی

تینا آرنا در طول چهار دهه فعالیت حرفه‌ای، به یکی از چهره‌های ماندگار موسیقی استرالیا تبدیل شده است. او برنده‌ی جوایز مهمی از جمله جایزه ARIA، جایزه هنرمند سال و تقدیرنامه‌های دولتی در استرالیا و فرانسه شده است. در سال‌های اخیر، تینا به‌صراحت درباره مسائلی همچون فشارهای رسانه‌ای، جنسیت‌گرایی در صنعت موسیقی، و سلامت روان هنرمندان سخن گفته و نقش فعالی در آگاهی‌بخشی اجتماعی ایفا کرده است. صداقت، وقار، و استقلال هنری او باعث شده که نسل‌های مختلف، از او به‌عنوان نماد قدرت زنانه، دوام و صدای حقیقت یاد کنند. تینا آرنا امروزه نه‌تنها یک خواننده موفق، بلکه بخشی از میراث فرهنگی و هنری استرالیا است که تأثیرش فراتر از مرزهای موسیقی باقی مانده است.

کودکی و آغاز مسیر حرفه‌ای
سامانتا جید گیبس در هجدهم آوریل سال هزار و سیصد و شصت و شش در پرت، استرالیای غربی به دنیا آمد. پدرش، کوین گیبس، از تبار انگلیسی-هندی و مادرش، ژاکلین دینز گیبس، از تبار اسکاتلندی بود. او دو برادر کوچکتر به نام‌های الکس و توماس (تی‌جی) دارد. مادرش در هشتم ژوئن سال هزار و سیصد و نود و سه پس از مبارزه‌ای کوتاه با سرطان درگذشت. سامانتا از چهارسالگی مدلینگ را آغاز کرد و در نه‌سالگی با اجرای ترانه «گریس شگفت‌انگیز» در یک مسابقه استعدادیابی محلی برنده شد. او در مدارس ابتدایی کاتولیک گود شپرد و دبیرستان همپتون در مورلی تحصیل کرد. در سال هزار و سیصد و هشتاد و یک، دوستش دمویی از او به یک تهیه‌کننده در لس‌آنجلس فرستاد و سال بعد، خانواده‌اش برای پیگیری حرفه موسیقی او به لس‌آنجلس نقل مکان کردند. در سال هزار و سیصد و هشتاد و سه، او با شرکت جیو رکوردز قرارداد امضا کرد و شروع به ضبط دموهایی کرد که یکی از آن‌ها، «عشق مخفی»، برای موسیقی متن فیلم «داستان کوسه» توسط جوجو ضبط شد.

موفقیت اولیه و چالش‌ها
در سال هزار و سیصد و هشتاد و پنج، سامانتا ترانه «استپ آپ» را برای فیلم رقص با همین نام ضبط کرد که توسط دایان وارن نوشته و توسط ویکلف جین تهیه شده بود. این تک‌آهنگ با تبلیغ کم، تنها یک هفته در جدول بیلبورد پاپ صد در رتبه نود و دو قرار گرفت. در سال هزار و سیصد و هشتاد و شش، او تک‌آهنگ «برگرد» را منتشر کرد که در ابتدا در جدول موسیقی استرالیا در رتبه هشتاد و سه قرار گرفت، اما پس از موفقیت او در ایکس فکتور، در سال هزار و سیصد و نود و یک به رتبه پنجاه و سه رسید. آلبوم اول او، «اسم من سامانتا جید است»، به دلیل مشکلات با جیو رکوردز هرگز منتشر نشد. او در این دوره برای آلبوم «هداسترانگ» اشلی تیزدیل وکال پشتیبان خواند و ترانه «مثبت‌اندیشی» را نوشت. پس از قطع همکاری با جیو، او با شرکت افینیتی وست اینترتینمنت آلبوم «لمس طلایی» را ضبط کرد که به دلیل مسائل حقوقی تا سال هزار و سیصد و نود و یک منتشر نشد. در سال هزار و سیصد و هشتاد و هشت، او تک‌آهنگ «راز» را منتشر کرد که موفقیتی کسب نکرد. در سال هزار و سیصد و هشتاد و نه، او در فیلم «زیر آبی» بازی کرد و برای آلبوم «یک عشق» دیوید گتا ترانه‌ای ضبط کرد که تنها در نسخه‌های بین‌المللی به‌عنوان قطعه اضافی منتشر شد.

موفقیت با ایکس فکتور و اولین آلبوم
پس از ناکامی در آمریکا، سامانتا به پرت بازگشت و در کارخانه معدنی پدرش مشغول به کار شد. در سال هزار و سیصد و نود و یک، او در فصل چهارم «ایکس فکتور استرالیا» شرکت کرد و با اجرای ترانه «شکستن» از گروه اسکریپت، که باعث اشک ریختن گای سباستین، یکی از داوران، شد، توجه زیادی جلب کرد. او در بیستم نوامبر همان سال برنده این رقابت شد و اولین زنی بود که این عنوان را در نسخه استرالیایی کسب کرد. پس از پیروزی، او با سونی میوزیک استرالیا قرارداد امضا کرد و تک‌آهنگ برنده‌اش، «چیزی که با من کردی»، در جدول آریا به رتبه اول رسید و گواهینامه سه‌گانه پلاتینیوم دریافت کرد. آلبوم خودنام او در دسامبر همان سال منتشر شد و در جدول آریا به رتبه سوم رسید. این آلبوم شامل نسخه‌های بازخوانی‌شده از اجراهای او در ایکس فکتور بود و موفقیت تجاری قابل‌توجهی کسب کرد.

آلبوم‌های بعدی و فعالیت‌های چندجانبه
سامانتا در سال هزار و سیصد و نود و دو با تک‌آهنگ «آتش‌افروز» که گواهینامه پلاتینیوم گرفت و در سال هزار و سیصد و نود و سه با تک‌آهنگ «بالا برو!» که سرود رسمی تیم ساکروز در جام جهانی بود، موفقیت‌های خود را ادامه داد. او در سال هزار و سیصد و نود و سه در مینی‌سریال «اینکس: هرگز ما را از هم جدا نکن» نقش کایلی مینوگ را بازی کرد و برای این نقش نامزد جایزه لوگی شد. در سال هزار و سیصد و نود و چهار، دومین آلبوم استودیویی او، «نه»، منتشر شد که شامل تک‌آهنگ «لرزش» با همکاری پیت‌بول بود. او در همان سال در سریال «خانه و دور» نقش ایسلا شولتز را ایفا کرد. در سال هزار و سیصد و نود و شش، او در مینی‌سریال «خانه باند» بازی کرد و تک‌آهنگ «درد بیشتر» را با سایرس ویلانوئه منتشر کرد. در سال هزار و سیصد و نود و هفت، او خط آرایشی «سامانتا جید برای مدلز پرفر» را راه‌اندازی کرد و در سال هزار و سیصد و نود و هفت آلبوم «بهترین عشق من» و در سال هزار و سیصد و نود و هفت آلبوم کریسمس «جادوی کریسمس» را منتشر کرد. در سال هزار و سیصد و نود و هشت، او تک‌آهنگ «جهش» را منتشر کرد و در سال هزار و چهارصد و سه، ای‌پی «عشق. بیمار. جلد دوم» را منتشر کرد که در جدول آی‌تیونز استرالیا به رتبه پنجم رسید.

جوایز، تأثیرات فرهنگی و جایگاه کنونی
سامانتا جید با فروش بیش از یک میلیون نسخه از آثارش، جوایزی مانند جایزه آریا برای بهترین ویدیو در سال هزار و سیصد و نود و دو و جایزه پاپ‌ریپابلیک برای بهترین خواننده زن استرالیایی در همان سال کسب کرده است. او در سال هزار و سیصد و نود و هفت در تور بریتانیا و انگلستان بویزلایف شرکت کرد و در سال هزار و سیصد و نود و چهار به‌عنوان پشتیبان تور گروه وان دایرکشن در استرالیا حضور داشت. موسیقی او که ترکیبی از پاپ، دنس، آر‌اند‌بی و سول است، با الهام از هنرمندانی مانند برندی و تی‌ال‌سی، با مخاطبان جوان ارتباط عمیقی برقرار کرده است. او در سال هزار و سیصد و نود و هفت اعلام کرد که با پت هندلین، پسر مدیرعامل سونی میوزیک استرالیا، نامزد کرده است. سامانتا با فعالیت‌های خیرخواهانه، مانند حمایت از خیریه‌های سرطان پس از درگذشت مادرش، و اجراهای زنده در فستیوال‌هایی مانند ماردی گراس سیدنی، تأثیر فرهنگی خود را گسترش داده است. او همچنان به خلق موسیقی و بازیگری ادامه می‌دهد و با تعهد به اصالت و طرفدارانش، جایگاه خود را به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین هنرمندان پاپ استرالیا حفظ کرده است.